شایان و مدال نقره

سلام عزیزم ، عمرم دیروز 17 بهمن ماه 1393 مصادف بود با مسابقات اسکیت به مناسبت دهه فجر . 

عزیزم دیروز یک روز خاص و ویژه ای برای ما بود چون شما  دیروز تو ی مسابقه اسکیت که به مناسبت دهه فجر برگزار شده بود موفق به کسب مدال نقره در رده نونهالان شدید . با اینکه مدال گرفته بودی ولی بازهم گریه می کردی چونکه میخواستی اول بشی و اول شدن حق شما بود و خودت هم این رو خیلی خوب میدونستی ولی خوب کاری نمی شد کرد واسه اینکه  در انتهای دور اول شما زمین خوردی و این باعث شده که ثانیه از دست بدین ولی با کمک و تشویق مربیان و دوستان بلند شدی و دوباره ادامه دادی و میبایستی دو دور ، دور سالن رو میرفتی.

آفرین  عزیزم ، نور چشمم  من و بابای بهت افتخار میکنیم که توی اون لحظه خودت رو نباختی و به مسابقه ادامه دادی . عزیزم وقتی زمین خوردی خیلی دلم برات سوخت و ناراحت شدم و دخترهایی که توی سالن بودن و داشتن تشویقت می کردن یهویی جیغ زدن که شایان پاشو ، کوچولو پاشو .

عزیز دلم برات بگم که اول و دومی اصلا مهم نیست مهم اینه که شما تلاش  خودت رو کردی ،آفرین و هزاران آفرین به شما . عزیزم چقدر طرفدار داشتی و من خبر نداشتم . شیطون این همه دختر واسه تشویق کردن تو اونجا مونده بودن (البته لازم به توضیح هست که همه این دخترها یا دانشجو هستن یا شاگرد دبیرستانی که مسابقه داده بودن و منتظر شماها بودن). دیروز چندتا ازت عکس گرفتن از جمله با خانم مربیت که نمی دونم دیشب چه بلایی سر گوشیم آوردی که عکس دسته جمعیتون با خانم مربی از گوشیم پاک شده . موند هفته بعد که وقتی رفتیم باشگاه از دوستات خواهش کنم که از اون عکس ها به ماهم بدن . فعلا تا اطلاع ثانوی این عکس ها رو داشته باش